به نقل از «قدس آنلاین»

مطالبه شاهین‌های چین در ایالات متحده چیست؟

تاریخ انتشار: ۲۹ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۵۶۳۵۷۳

به گزارش قدس آنلاین مایکل جی مازار؛ پژوهشگر علوم سیاسی در اندیشکده رند است. او پیش‌تر در کالج جنگ ملی ایالات متحده استاد و دانشیار دانشگاه بود. او رئیس مرکز هنری ال. استیمسون، کارشناس ارشد مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی، دستیار ارشد دفاعی در کاخ سفید و دستیار ویژه رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 مایکل جی مازار در  فارین افرز نوشت:  جنگ اوکراین تبدیل به جرقه تحول در امنیت ملی ایالات متحده شده است. همزمان با افزایش همکاری آمریکا و اروپا گروهی از پژوهشگران، تحلیلگران و مفسران با نفوذ آمریکایی تلاش می‌کنند مقامات کشور را برای کاهش تعهد امریکا به اروپا تحت فشار قرار دهند. اما اشفورد، جان مرشایمر، بری پوزن و استفن والت مدت‌هاست که از ایالات متحده خواسته اند در وضعیت امنیتی خود در مورد اروپا تجدید نظر کند.

اکنون گروهی از افراد پرنفوذ خواستار رویکرد تندتر آمریکا در قبال چین هستند. "البریج کولبی" مقام سابق پنتاگون نیز به آنان پیوسته است. آن‌ها استدلال می‌کنند که ایالات متحده باید تعهدات اروپایی خود را محدود کند. این گروه بر این باورند که رقابت اصلی علیه چین است و واشنگتن باید تمام منابع خود را بر روی این رویارویی متمرکز کند.

خواسته‌های این افراد که اصطلاحا به آن‌ها شاهین‌های چین گفته می‌شوند، اغلب مبهم است. اینکه تعداد نیروهای امریکایی در اروپا کم شود و از اروپا درخواست شود که امنیت خود را تقویت کند. البته به این معنا نیست که واشنگتن ناتو را به طور کامل کنار بگذارد. با این وجود، اگر ایالات متحده بخواهد تعهدات خود در قبال ناتو را کاهش دهد و خود را در برابر چین آماده کند،  احتمال خروجش از ناتو زیاد است.

این ایده‌ای جسورانه و قابل تامل است. واشنگتن متحدان اروپایی را توانمندسازی کند و منابع خود را برای استفاده در آسیا آزاد کند. در این صورت می‌تواند موقعیت خود در هند و اقیانوسیه را به میزان قابل توجهی تقویت کند. با این وجود، نگاه دقیق‌تر نشان می‌دهد که چنین تغییری تا چه حد شکننده خواهد بود و در عوض تقویت واشنگتن در آسیا، می‌تواند باعث تضعیف شدید ایالات متحده در رقابت با چین شود.

اتهام اینکه ایالات متحده بیهوده منابعش برای اروپا هدر می‌دهد اشتباه است. برای مثال، نتیجه ارزیابی‌ای در سال ۲۰۱۸ میلادی نشان می‌دهد که کل کمک‌های ایالات متحده به ناتو، نیروهای آمریکا در اروپا و کمک‌های امنیتی رقمی در حدود ۳۶ میلیارد دلار است که کم‌تر از شش درصد از بودجه دفاعی ایالات متحده در آن سال بوده است. با تصمیم دولت بایدن برای اعزام تقریبا ۲۰۰۰۰ نیروی اضافی به اروپا پس از فوریه ۲۰۲۲ میلادی این بودجه به طور موقت افزایش یافته است.

بودجه دفاعی سال ۲۰۲۴ میلادی ۸۴۲ میلیارد دلار است که تعهدات آمریکا به اروپا، تنها شامل بخش کوچکِ آن می‌شود. طرفداران جدایی امریکا از اروپا اغلب یک واقعیت را نادیده می‌گیرند. تنها راه کاهش تعهدات امریکا به اروپا آن است که ایالات متحده محکم‌ترین گام را برای خروج از ناتو بردارد

برای مثال، اگر ایالات متحده صرفا به دنبال کاهش حضور خود در اروپا باشد، اما در ناتو بماند کماکان باید نیروها و توانایی‌های کافی برای انجام تعهدات خود در ناتو را حفظ کند.

منافع ایالات متحده مانع می‌شوند تا کامل از اروپا جدا شود. در نظر بگیرید که اگر ایالات متحده ناتو را ترک کند و روی اقیانوس هند و اقیانوس آرام متمرکز شود و سپس روسیه تصمیم بگیرد به یکی از کشورهای بالتیک یا لهستان حمله کند، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ غیر قابل تصور است که رئیس جمهور ایالات متحده بتواند در حالی که اروپا برای زندگی خود مبارزه می‌کند، بنشیند، صرفا تماشاگر باشد و کاری انجام ندهد.

اگر روسیه از چین، کمک بگیرد، چنین انفعالی از سوی آمریکا غیر محتمل خواهد بود. مقرون به صرفه‌ترین گزینه ماندن در اتحادهای موجود و تقویت آن اتحادها و جلوگیری از وقوع جنگ در وهله نخست است. علاوه بر این، مشارکت رو به رشد روسیه و چین بدین معنا است که اروپا و اقیانوسیه هند و اقیانوس آرام به طور جدایی ناپذیری به یکدیگر مرتبط هستند.

ایالات متحده اگر بخواهد یک منطقه را بر منطقه‌ای دیگر اولویت ببخشد، به این معنی است که عقب نشینی از اروپا روسیه شریک و متحد اصلی چین را قدرتمند می‌سازد و باعث خواهد شد روایت‌های پکن درباره افول ایالات متحده تقویت شود.

پیشنهاد انتقال نیروها از اروپا به منظور تقویت اقیانوس هند و اقیانوس آرام، نتیجه خوانشی نادرست از بازدارنگی است. چین در صورت ناامید شدن تایوان به احتمال زیاد به آن جزیره حمله خواهد کرد.

در چنین لحظه‌ای بعید است که پکن با مشاهده تجهیزات و نیروهای منتقل شده امریکا از اروپا به سایر مناطق از حمله خود منصرف شود. در واقع، استقرار مجدد نیروها تلاش مصمم‌تر ایالات متحده برای مقابله با چین را نمایش می‌دهد و می‌تواند باعث تشدید تنش شود. به عبارت دیگر، نمایش چشمگیر جدایی ایالات متحده از اروپا برای تقویت حضور نظامی خود در اقیانوس هند و اقیانوس آرام می‌تواند به جای بازدارندگی باعث تحریک منجر به جنگ شود.

عضویت امتیازات خود را دارد

ایالات متحده هم چنین مزایای مختلفی از عضویت در ناتو به دست می‌آورد که به اثربخشی نظامی جهانی آن کشور از جمله در اقیانوس هند و اقیانوس آرام کمک می‌کند. همکاری واشنگتن با متحدان اروپایی در زمینه‌هایی از جمله عملیات هماهنگ دفاع موشکی بالستیک قابلیت‌هایی را ارتقا می‌دهد که ایالات متحده می‌تواند از آن استفاده کند. مشارکت ایالات متحده در مانورهای ناتو برای مثال آموزش در مناطق قطبی با سربازان فنلاندی و نروژی یا مانور عملیات آبی - خاکی با سوئد مهارت‌های نیروهای ایالات متحده را بهبود می‌بخشند.

متحدان ناتو در حال توسعه قابلیت‌هایی برای اطلاعات مشترک و هدف گیری در یک فضای نبرد مشترک هستند؛ تلاشی که احتمالا درس‌های مهمی را برای ابتکار عمل‌های مشابه در اقیانوس هند و اقیانوس آرام ارائه می‌دهد. سرانجام آن که ناتو کار خود را برای مبارزه با جنگ سایبری، اعلام سیاست جامع دفاع سایبری، تشکیل تیم‌های واکنش سریع سایبری و ایجاد یک مرکز عالی دفاع سایبری در استونی آغاز کرده است.

بنابراین، مزایایی که ناتو به واشنگتن ارائه می‌دهد به اروپا محدود نمی‌شود.  واضح است که در صورت درگیری در اقیانوس هند و اقیانوس آرام ایالات متحده از ناتو درخواست کمک خواهد کرد.

باور عمومی این بوده و همین گونه باقی خواهد ماند که دولت‌های اروپایی مشتاق‌اند از درگیری ایالات متحده و چین دوری کنند. این تمایل با اظهارنظر "امانوئل ماکرون" رئیس جمهور فرانسه مبنی بر این که اروپا نباید "در بحران‌هایی گرفتار شود که متعلق به ما نیست" پررنگ شد. با این وجود، یک حمله گسترده به نیروهای ایالات متحده یا به کشور امریکا ممکن است رهبران اروپایی را ناچار به کمک رسانی به امریکا سازد.

در سالیان اخیر متحدان اروپایی آمریکا به حمایت آشکار از تعهدات ایالات متحده در اقیانوس هند و اقیانوس آرام نزدیک‌تر شده‌اند. چندین عضو ناتو از جمله کانادا، فرانسه، آلمان، هلند و بریتانیا کشتی‌هایی را به اقیانوس هند و اقیانوس آرام اعزام کرده اند. تنها در سال ۲۰۲۱ میلادی ۲۱ مورد از این نوع اعزام و استقرار تجهیزات صورت گرفت.

ناتو هم چنین با به رسمیت شناختن تهدید متوجه از جانب چین مشارکت‌های نهادی خود را با استرالیا، ژاپن، نیوزلند و کره جنوبی عمیق کرده است. فرانسه مدت هاست در اقیانوس هند و اقیانوس آرام حضور دارد و هنوز هم بیش از ۷۰۰۰ سرباز خود را در آنجا حفظ کرده است. هم چنین، بریتانیا دارای روابط تاریخی با منطقه است و همراه با استرالیا و ایالات متحده با عضویت در پیمان امنیتی سه جانبه اوکوس به امنیت اقیانوس هند و اقیانوسیه مرتبط شده است. در اسناد رسمی استراتژی ناتو، نقش چین به عنوان یک تهدید آشکار برسمیت شناخته شده است.

هماهنگی نزدیک با اروپا برای تلاش‌های ایالات متحده به منظور مقابله با کارزار چین حیاتی می‌باشد. درست است که اگر ایالات متحده از ناتو خارج شود سطحی از همکاری در آن اتحاد ادامه خواهد یافت، اما اعتبار و پرستیژ آسیب دیده و ضربه‌های سیاسی فوران خواهند کرد.

در آن صورت تصویر تلخی که اکنون چین و روسیه از امریکا ترسیم می‌کنند مورد تایید قرار خواهد گرفت تصویری که این گونه القا می‌کند که امریکا به طرز بی رحمانه‌ای منفعت طلب و معامله گر است.

منبع: فرارو

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: اتحادیه اروپا آمریکا اقیانوس هند و اقیانوس آرام اگر ایالات متحده ایالات متحده ایالات متحده ایالات متحده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۶۳۵۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(تصاویر) M۱۰ Booker؛ جدیدترین زره پوش ارتش ایالات متحده

خودروی رزمی M۱۰ بوکر (M۱۰ Booker) رسماً بخشی از ارتش ایالات متحده شد. بوکر – که از لحاظ ظاهری شبیه یک تانک کوچک است – برای تقویت نیرو‌های پیاده نظام سبک ارتش، چتربازان و واحد‌های کوهستانی طراحی شده است و دارای گلوله‌ای است که هزاران ساچمه تنگستنی را به سمت نیرو‌های زره پوش سبک دشمن پرتاب می‌کند.

به گزارش روزیاتو، M۱۰ بوکر در ۱۸ آوریل ۲۰۲۴ در مراسمی در آبردین پرووینگ گراند، مریلند به خدمت ارتش معرفی شد. خانواده دو سرباز که بوکر به نام آن‌ها نامگذاری شد – سرباز رابرت دی. بوکر و گروهبان استیون اَی. بوکر – هر دو برای تماشای مراسم حضور داشتند. نام این خودرو زرهی Another Episode انتخاب شده که برگرفته از تانک شخصی گروهبان بوکر در عملیات آزادی عراق است.

اولین بوکر‌های M۱۰ به دست بخش اصلی واکنش سریع ارتش، لشکر ۸۲ هوابرد خواهند رسید. خودرو‌های رزمی بوکر جدید لشکر ۸۲ به گردان سوم، هنگ ۷۳ سواره نظام تحویل داده خواهند شد. این گردان احتمالاً به عنوان واحد زرهی سنتی لشکر، گردان ۳، زره ۷۳ تغییر پرچم و نام خواهد داد – که بازتابی از تغییر در مأموریت این واحد از شناسایی به پشتیبانی پیاده نظام است. این واحد زرهی تا همین اواخر، خودرو‌های زرهی سبک LAV-۲۵ را به صورت امانتی از تفنگداران دریایی ایالات متحده به عنوان یک گزینه موقتی تا زمانی که چیزی شبیه به M-۱۰ به میدان بیاید، استفاده می‌کرد. این یگان تا تابستان ۲۰۲۵ گروهی متشکل از ۱۵ تا ۲۰ بوکر را در اختیار خواهد گرفت.

پیش بینی می‌شود که ارتش ایالات متحده تا سال ۲۰۳۵ بیش از ۵۰۴ دستگاه بوکر M۱۰ خریداری کند. از این خودرو‌ها برای ایجاد گردان‌های زرهی در لشکر‌ها و تیپ‌های پیاده نظام سبک استفاده می‌شود که در غیر این صورت هیچ وسیله نقلیه زرهی ندارند.

M۱۰ بوکر بخشی از روند رو به رشد ارتش ایالات متحده در نامگذاری خودرو‌های زرهی نه به نام ژنرال‌ها – مانند تانک M۴ Sherman یا خودروی رزمی M۲ Bradley – بلکه به نام درجه داران است. M۱۰ از سنت نامگذاری خودروی دفاع هوایی M۲۴۷ Sergeant York متعلق به دهه ۱۹۸۰ (که در طول توسعه لغو شد) و خودروی رزمی پیاده نظام M۱۱۲۶ Stryker که در حال حاضر در حال خدمت است پیروی می‌کند.

بوکر به نام دو درجه دار ارتش که در جنگ عراق جان باختند نامگذاری شده است. اولین نفر سرباز رابرت دی. بوکر یکی از اعضای هنگ ۱۳۳ پیاده نظام، لشکر ۳۴ پیاده نظام بود. با توجه به متن اهدای مدال افتخار بوکر، در آفریقای شمالی در ۹ آوریل ۱۹۴۳، او با تانک خود پیشروی کرده و با مسلسل سبکش به دو ایستگاه مسلسل دشمن، علیرغم آتش سنگین آن ها، شلیک کرد. بوکر یکی از این موقعیت‌ها را نابود کرد، قبل از اینکه دو بار زخمی شود – که زخم دوم جان او را گرفت. بوکر سپس گروه خود را هدایت کرده و قبل از اینکه بر اثر جراحات جان خود را از دست بدهد، آتش آن‌ها را هدایت کرد.

شصت سال بعد، گروهبان استیون بوکر – عضو یگان زرهی ۱- ۶۴، تیم رزمی تیپ ۲، لشکر ۳ پیاده نظام – در طول عملیات آزادی عراق، صلیب خدمات ممتاز را به دست آورد. در ۵ آوریل ۲۰۰۳، گروهبان بوکر در حین پیشروی به سمت فرودگاه بین المللی بغداد، در حالی که در معرض آتش دشمن قرار داشت، هدایت نیرو‌های خود را بر عهده داشته و نیرو‌های عراقی را هدف قرار می‌داد. او به خاطر نابود کردن یک زره پوش دشمن مورد تحسین قرار گرفت. بوکر در حین این پیشروی هشت کیلومتری به شدت مجروح شد و در ادامه جان سپرد.

توپ تهاجمی

M۱۰ بوکر شبیه یک تانک است، با طرح معمولی تانک که از یک شاسی زرهی، برجک زرهی با توپ اصلی و یک سیستم حرکتی شنی دار تشکیل شده است. علیرغم شباهت به تانک، ارتش ایالات متحده قویاً معتقد است که M۱۰ یک تانک نیست و از آن به عنوان وسیله نقلیه رزمی بوکر یا BCV یاد می‌کند.

M۱۰ با وزن تقریبی ۳۸ تا ۴۲ تن به طور قابل توجهی سبک‌تر از تانک اصلی جنگی ۷۳ تنی M۱A۲ SEPv۳ است. به طور سنتی، خودرویی مانند M۱۰ یک تانک سبک در نظر گرفته می‌شود. تانک‌های سبک عموماً برای شناسایی، نظارت و کاوش در مواضع دشمن استفاده می‌شوند. با این حال، میدان نبرد مدرن چنان مملو از تهدیدات است – از پهپاد‌های پرسه زن گرفته تا موشک‌های ضد تانک و سلاح‌های ضد تانک دوش پرتاب- که مفهوم تانک سبک منسوخ شده است.

در عوض، M۱۰ بیشتر شبیه مفهوم توپ تهاجمی است که توسط ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم پیشگام بود. توپ‌های تهاجمی وسایل نقلیه زرهی هستند که قدرت شلیک توپ اصلی خود را در اختیار پیاده نظام قرار می‌دهند تا از آن‌ها در حمله و دفاع پشتیبانی کنند و از تحرک خود برای هجوم از یک نقطه به نقطه دیگر استفاده می‌نمایند. در یک حمله، BCV از توپ اصلی ۱۰۵ میلی‌متری خود برای نابود کردن پناهگاه‌های دشمن، ایستگاه‌های مسلسل، استحکامات و سایر دفاع‌هایی که می‌توانند جلوی پیشروی پیاده‌نظام را بگیرند، استفاده می‌کند. در نقش تدافعی، بوکر‌ها از تحرک خود برای پاسخ سریع به هجوم دشمن استفاده کرده و خود را در امتداد محور پیشروی قرار می‌دهد.

توپ اصلی M۳۵ خودرو زرهی M۱۰ بوکر احتمالاً از همان مهمات ۱۰۵ میلی متری M۶۰A۳ Patton منسوخ شده، مدل‌های اولیه M۱ Abrams و M۱۱۲۸ Mobile Gun System استفاده می‌کند. این موضوع به آن توانایی شلیک یکی از مرگبارترین گلوله‌های ضد تانک موجود در ارتش ایالات متحده را می‌دهد – گلوله موسوم به Armored Piercing, Fin Stabilized, Discarding Sabot Tracer. گلوله M۹۰۰ با قابلیت نفوذ در زره و بالچه دار، یک پرتابه بزرگ و دارت مانند با کلاهک ساخته شده از اورانیوم ضعیف شده است که از یک توپ ۱۰۵ میلی متری شلیک می‌شود. این گلوله احتمالاً قادر است به زره تانک‌های فعلی روسیه و سایر خودرو‌های زرهی این کشور نفوذ کند.

گلوله دیگر، M۱۰۴۰، یک گلوله ۱۰۵ میلی متری بدون نوک است که با بیش از ۲،۰۰۰ ساچمه تنگستن پر شده است. پوکه گلوله M۱۰۴۰ برای ناتوان کردن یا کشتن نیمی از یک جوخه پیاده نظام ۱۰ نفره دشمن در برد‌های ۱۰۰ تا ۳۰۰ متری طراحی شده است. ارتش این اثر را «مانند یک گلوله ساچمه‌ای» توصیف می‌کند. M۱۰۴۰ در حال تولید نیست، اما احتمالاً موجودی لازم از آن برای استفاده در زمان جنگ وجود دارد. گلوله‌های کنیستری به دلیل فرسودگی زیادی زیادی که در لوله توپ ایجاد می‌کنند، به ندرت استفاده می‌شوند.

M۱۰ بوکر خودروی زرهی خود پیاده نظام خواهد بود که برای پشتیبانی از پیاده نظام سبک در حمله و دفاع طراحی شده است. نیرو‌های زمینی همچنان نقطه قوت سنتی پیاده نظام را حفظ می‌کنند، اما با یک خودرو زرهی با تحرک بالا و قدرت ضربه شدید تقویت می‌شوند. اولین دسته متشکل از ۱۵ تا ۲۰ زره پوش بوکر تا سال ۲۰۲۵ در یگان هوابرد ۸۲اُم عملیاتی خواهند شد.